شعر پاتوق از مهدی کریم بخش ساحلی
پاتوق
ناگهان
در پی حادثه ناچیز یک شکلک
که هرگز نمی توان دانست
نماد نخستین وحشتم از فاصله
این حدود است که مدت را می شکند .
من پیشاپیش می بینم
سر را زانو می برد بالای دار
به زودی یاد می گیرم که فریاد بکشم
در یکنواختی
که چهره آشنا
احساس امنیت می بخشد
اما
مردی می آید
و کشیده قدم بر می دارد .